donderdag 21 januari 2016

Niet aan willen denken

Het gaat zo goed met Art dat ik graag vergeet hoe de situatie is. Waarschijnlijk maak ik veel te weinig foto’s en filmpjes van hem, van ons. We leven, genieten.
Soms word je weer met je neus op de feiten gedrukt. Onze oncoloog belde gisteren met de bloeduitslagen van de afgelopen chemokuur. Het bloed ziet er nog steeds netjes uit, maar om te voorkomen dat Art bij de aankomende kuur te diep gaat zakken, moet hij één chemopil minder slikken.
Ik voelde weer even het beklemmende van de hele situatie. Ik bedacht me iets waar ik eerder niet aan gedacht heb. Stel je voor dat Art’s tumoren nog goed op de chemo reageren, maar zijn lijfje niet meer? Wat doen we dan?
We hebben nog zo weinig tijd samen.
Toen kwam de kleine gangmaker thuis van een kinderfeestje en slokte met zijn onophoudelijke stroom aan praatjes gelukkig mijn aandacht weer op. Ik wil er gewoon niet aan denken.