Kinderlogica

Ik probeerde de kinderen op de hoogte te brengen, duidelijk en zonder veel details. Aan de hand van een print van de MRI begon ik het gesprek. Ik wees een heel klein, vaag vlekje aan en vertelde dat de oncoloog daar bezorgd om is.
‘We moeten naar een ander ziekenhuis. Het AMC is niet goed genoeg,’ concludeerde Benten.
‘Mama, ik wil bij jou blijven,’ zei Art. Beslist zwiepte hij de foto van mijn schoot.

Mijn zoon is een boom en ik moet huilen

Maandviering op school. Deze keer treedt Arts klas op. Art kijkt er naar uit, al dagen praat hij thuis over zijn acteerwerk. Art wordt een boom, inclusief groen-bruine muts, en trots laat hij zien wat hij moet doen. Zijn armpjes wijd. 'Kijk mama,' zegt hij ernstig, 'ik beweeg mijn takken in de wind.'
De papa's en mama's van de acteurs mogen ook komen kijken. Ik zie er tegenop, het voelt heel verdrietig. Hoe vaak kan hij zulke dingen, gewone dingen waar ieder kind recht op heeft, nog meemaken? Als ik de aula in loop voel ik de tranen achter mijn ogen al branden.
De voorstelling begint met de bomen die hun takken laten deinen in de wind. Ik breek. Pak een tissue en probeer me op een ander punt te concentreren. Het meeste acteerwerk van Art gaat langs me heen.
Zo veel verdriet op een vrolijke ochtend.

Uitslag

Hoe kun je iemand duidelijk maken dat goed nieuws niet per se goed nieuws is?
In het hersenvocht van Art waren opnieuw geen tumorcellen te zien. Mijn omgeving reageerde opgelucht. Ze probeerden me op te peppen, ik moest blij zijn.
Maar dat ben ik niet. Niemand hoort de manier waarop de oncoloog praat. Het is ernstig. Feit is dat er iets in Arts rug zit wat er niet had moeten zitten. En grote kans dat mijn kind niet meer beter wordt.

Struisvogel

Deze week is een soort stilte voor de storm die gaat komen. Vanaf dinsdag zal ons leven er wederom anders uit zien.
De jongens zijn deze vakantieweek bij hun vader en zo kon ik de afgelopen dagen mijn kop aardig in het zand steken. Voor veel afleiding gezorgd, wandelen, met vrienden bijpraten, naar de bioscoop.
Gisteren moest ik even naar de bibliotheek. Ik hoorde een meisje roepen: 'Daar is de moeder van Art!' Nog wel ja, dacht ik en zonder nieuwe boeken ben ik het gebouw bijna uitgerend. Huilend fietste ik naar huis.