Nostalgie en heimwee

Vandaag een bijzondere ontmoeting gehad met een oude bekende. Een jeugdvriendinnetje van mij die ik al zo'n achttien jaar niet had gezien, en die toevallig in de buurt van München blijkt te wonen. Het was een fijne middag; ze is niets veranderd, en onze kinderen bleken ook nog eens ongeveer even oud.
It brings back good old memories. Even wilde ik terug naar vroeger. Nostalgie naar buiten spelen, naar de zorgeloze tijd, naar de zomers die nooit voorbij leken te gaan (en de winters ook trouwens).

Maar al snel bedacht ik dat ik geen kind meer zou willen zijn. Ik ben blij met alle ervaringen die ik tot nu toe heb gehad, goede en slechte. Ze hebben me gemaakt tot wie ik nu ben, vooral die van het afgelopen jaar.

Een deel in W en mij wil niet meer terug naar huis. Van een afstand gezien voelt Nederland zo benauwd (letterlijk en figuurlijk). We genieten van de ruimte, rust en ontspannenheid hier. 
Maar soms speelt de heimwee op, heimwee naar ons eigen huis en onze tuin die we heel graag willen opknappen. We zijn zo weinig thuis geweest de afgelopen veertien maanden. Uit het niets verwoordde B het heel mooi vanavond: 'Ons huis is vast verdrietig zonder ons.'

Art maakt een enorme ontwikkeling door. Als we ergens naartoe gaan - of een poging daartoe doen - loopt hij standaard bij ons weg, de andere kant op. Hij loopt achter alle honden en katten aan, onderzoekt steentjes, stapt in water. Alles moet worden ontdekt, en wat geniet ik daarvan.
's Avonds bij het slapen gaan merken we toch dat hij bang is. Hij stelt het inslapen zo lang mogelijk uit. Ook het (kunstmatige) inslapen bij het Rinecker vindt hij niet fijn. Hij is gespannen, maar wat ik bewonderenswaardig vind is dat hij op het moment zelf altijd rustig blijft. 

We hebben uitgerekend dat we nu zo'n beetje op de helft van ons totale verblijf zitten. Art heeft nu tien bestralingen gehad. Dus er zijn er nog een hoop te gaan. Maar als ze zo blijven gaan zoals de afgelopen tien, komen we er wel. En gaan we daarna snel naar huis om een droomtuin te maken.

(Ont)spanning

Morgen zijn we al drie weken in Duitsland. Tip: München is een heel leuke stad waarin een hoop te doen is, ook voor/met kinderen, en niet alleen tijdens het Oktoberfest. En je komt er geen Nederlander tegen (nou ja, een paar, maar die lopen bij het Rinecker rond)!
Je begrijpt: de weekenden kunnen we aardig vullen met ontspannende uitstapjes (bijvoorbeeld naar BMW Welt of in lente-outfit met een 'oh leuk' in de kabelbaan naar 1600 meter en in de mist en sneeuw besluiten om weer snel naar beneden te gaan met je koude voeten).
Maar doordeweeks worden we toch echt met de neus op de feiten gedrukt, namelijk dat we hier niet voor de lol zijn.
Het is heftig. Noem me naïef, maar ik had van tevoren gehoopt dat deze periode niet helemaal om die rotziekte van Art zou draaien. Dat doet het uiteindelijk toch weer wel.

Elke doordeweekse ochtend vertrekken we vanuit ons stadje naar het Rinecker in München, een rit van ongeveer 25 minuten. Met een beetje geluk is Art vrij snel aan de beurt en wordt hij in slaap gebracht. Dan gaat hij naar het behandelgedeelte, daar blijft hij zo'n half uur. Als hij terug is op de kamer, duurt het vaak nog een uur of anderhalf voor hij wakker wordt.
Er wordt erg goed voor hem (en zijn broer) gezorgd. Er staat altijd drinken, chocolaatjes en koekjes klaar als hij ontwaakt. Op de 'verkoever' zijn vaak nog een paar andere (Oost-Europese) kindjes die wakker worden of juist in slaap gebracht, en soms een oudere, Oostenrijkse man waar we een beetje om moeten lachen omdat hij iedere keer direct wil opstaan als hij dizzy uit zijn narcose bijkomt.
Voor we thuis zijn, is de ochtend al voorbij. Soms duurt het nog langer en zijn we in de middag pas klaar.

Als Art zich goed voelt, kunnen we 's middags nog iets ondernemen. Maar ik merk nu al dat de behandeling zwaarder voor hem begint te worden. Hij is prikkelbaar, gaat snel in de buggy zitten en wil 's avonds niet meer slapen (misschien is hij bang dat er dan iets met hem wordt gedaan).

Bij mij hangt een enorm rotgevoel. Een schuldgevoel. Op zo'n jonge leeftijd bestralen is gewoon niet goed. Was het echt nodig? De bestraling zal zeker een blijvend nadelig effect op Art gaan hebben. Dat hebben W en ik op ons geweten. Maar wat moet je dan? De oncoloog heeft ons op het hart gedrukt dat het risico op terugkeer te groot is zonder bestralen. En we zijn helemaal hiernaartoe afgereisd om Art de beste behandeling te geven.
Ik wil mijn kop in het zand steken, maar ik moet inmiddels onderkennen dat Art later begeleiding nodig heeft in zijn leven. Hoeveel, dat weten we niet, dat kan variëren van herinneringslijstjes voor zichzelf tot begeleid wonen. Afwachten weer. Ik weet inmiddels: net als de zorgen om Art zal dat altijd blijven.

Bijkomen

Ruim een week zonder tv en internet gehad. Heel prettig, het ging alleen om ons en de buitenwereld kon ons even gestolen worden. Nu verblijven we in een appartement met wifi, en ja, dan begint de digitale wereld toch weer te trekken.

Art ging vorige week maandag onder narcose voor onder meer een ct-scan. Verliep heel snel en soepel. Om half negen ging hij onder narcose en al om elf uur zaten we weer met een wakkere Art in de auto, op weg naar onze flat. Eigenwijs als hij is wilde hij met zijn halfslaperige koppie zelf de trap naar de vierde verdieping op lopen (en dat deed hij ook).

We besloten niet tussentijds terug te gaan naar Nederland. Voor Art, we vonden dat dit misschien te zwaar voor hem zou worden, maar ook omdat we stand-by wilden blijven. Het is maar goed dat we niet zijn teruggekeerd, want we hebben hier nog een aantal dingen recht moeten zetten.

Daarnaast hebben we niets gedaan, behalve ons hoofd koel proberen te houden en de toerist uithangen. Afwachten. Veel slapen. In München routes uitproberen die de files omzeilen.
Afgelopen zaterdag verhuisden we naar het appartement waar we een lange tijd zullen verblijven. B werd diezelfde dag gebracht door mijn lieve ouders, die er meteen een weekje vakantie hier in de buurt aan plakten. En zo is mijn gezin weer compleet. Als de bestralingen straks voorspoedig gaan, zullen we weer wennen aan het normale gezinsleven met een ritme. Wel fijn dat we daar hier een begin mee kunnen maken, zonder werk, school, afspraken. Alleen het gezin telt.

Art is ontzettend opgeknapt, je herkent hem bijna niet terug. Hij krijgt haar, eet flink, lacht veel en wil alles 'nee, sellef' doen. Hij is ondeugend en let goed op zijn broer; elke actie doet hij precies na. Heel fijn om te zien, hij is nu als iedere andere peuter die zich ontwikkelt.

Morgen de dag waar we al weken naartoe leven. De eerste bestraling. Doodeng vinden W en ik het. Je kind overleveren aan vreemde dokters. Ik wantrouw ze niet maar bestraling is zo abstract. Als ze maar goed richten. Als ze maar niet te veel bestralen. Dat soort onzekerheden zit nu in ons hoofd. Die achtbaan is nog steeds niet uit gerold.