Afwachten

Vanochtend was ik heel vroeg bij Art om hem nog snel een ontbijtje te geven voor hij nuchter moest zijn voor de operatie. Te laat, hij mocht al niet meer eten.
Arts operatie stond gepland voor 13.41 uur, maar rond 13.00 uur belden ze vanuit de OK dat het flink later zou worden.
Ruim 14.30 uur kwam de neurochirurg onze kamer binnen. Vast niet om Art persoonlijk naar beneden te rijden, bedacht ik me. Nee, het was om te vertellen dat de operatie vandaag niet door zou gaan. Balen, was Art dáár nu de hele dag nuchter voor gebleven.

Hij staat nu in principe gepland voor morgenochtend 8.00 uur, maar hij is 'slechts' spoed. Er zijn ook nog spoedspoed- en spoedspoedspoedgevallen. Dus het zou heel goed kunnen dat Art pas morgenmiddag aan de beurt is, of dat ze ons net als vandaag komen meedelen dat de operatie niet door kan gaan. Dan wordt het pas woensdag.

Vanochtend om half acht werd Arts drain dichtbezet, dat was beter voor de operatie. Om deze dag nog spannender te maken, begon rond half twaalf het hersenvocht uit zijn hoofd te stromen, zo over zijn wang. Wij een beetje in de stress, maar er is extra gaasverband op zijn hoofd geplakt en de drain is inmiddels weer open (en doet zijn werk). Zo moet Art het tot morgen redden. Of tot overmorgen.

Derde operatie

Bij jou en mij loopt ons hersenvocht via de vierde hersenkamer het ruggenmerg in, maar bij Art is deze afvoer verstopt. Waardoor dit komt, is niet duidelijk - misschien door een restje tumor, wat littekenweefsel of een bloedrestje van de eerste operatie.
Morgenmiddag wordt Art geopereerd. De neurochirurgen gaan een gaatje prikken in Arts derde hersenkamer, zodat het vocht via die route hopelijk weg kan uit zijn hoofd.
Ook wordt er een omayadrain op Arts hoofd geplaatst, zodat tijdens de chemokuur (een deel van) de medicijnen via dit kastje gegeven kan worden en direct komt waar het moet zijn: in de hersenkamers.

Art zit heel goed in zijn vel. Hij is vrolijk, speelt lekker en is af en toe zelfs baldadig (net als Wouter en ik - wij worden zo langzamerhand behoorlijk ziekenhuismoe). We zitten hier (met een korte tussenpoze thuis) alweer ruim vijf weken. We verveelden ons dan ook stierlijk dit weekend.

Afgelopen donderdag kreeg Art een mini-chemo. De hele dag zaten we te wachten op het moment dat we naar de afdeling oncologie werden geroepen. Om kwart voor vier 's middags mochten we dan eindelijk komen. We wisten niet echt wat we ervan moesten verwachten maar dat we zo snel klaar zouden zijn, had ik niet gedacht. Eén prikje in het infuus en hup, weg waren we weer.

We vergeleken Arts ziekenhuisopname eerder als een trein waarvan we niet weten waar die naartoe gaat. Maar een ic-verpleger verwoordde het nog beter: alle chirurgen, artsen, verplegers, Wouter, Benten, ik - iedereen springt op de trein die Art heet. Die trein dendert een kant op en wij gaan met hem mee.

Art met zijn drain (en zijn moeder natuurlijk...)