donderdag 16 mei 2019
Hartige woorden anno 2019
Een nieuwe periode, met een nieuwe plek om te bloggen... Op www.marielleboukens.nl ga ik verder. Verhuis je met me mee?
zondag 2 september 2018
Vandaag precies een jaar geleden haalde ik Benten en Art op bij hun vader. Ze waren met hem op vakantie geweest, en ik had de jongens ruim anderhalve week niet gezien. Ik was aan het aftellen, ik miste mijn kinderen zo. Eindelijk mocht ik ze ophalen.
In de auto terug naar huis was Art aan het schreeuwen en huilen. Hij riep dat hij naar papa wilde. Ik zei dat ik dat niet leuk vond, ik had de jongens zo lang niet gezien en nu ging hij raar doen. Wilde hij dan niet bij mama zijn? Nee, antwoordde hij. Nu werd ik boos.
Eenmaal thuis pakte Art de iPad en begon meteen te FaceTimen met zijn vader. Hij had totaal geen oog voor mij. Ze vinden papa leuker dan mij, dacht ik gekrenkt.
Slechts twee weken later zou Art overlijden. Later realiseerde ik dat deze keer de laatste keer was dat Art bij zijn vader had verbleven.
Hij moet het geweten hebben.
In de auto terug naar huis was Art aan het schreeuwen en huilen. Hij riep dat hij naar papa wilde. Ik zei dat ik dat niet leuk vond, ik had de jongens zo lang niet gezien en nu ging hij raar doen. Wilde hij dan niet bij mama zijn? Nee, antwoordde hij. Nu werd ik boos.
Eenmaal thuis pakte Art de iPad en begon meteen te FaceTimen met zijn vader. Hij had totaal geen oog voor mij. Ze vinden papa leuker dan mij, dacht ik gekrenkt.
Slechts twee weken later zou Art overlijden. Later realiseerde ik dat deze keer de laatste keer was dat Art bij zijn vader had verbleven.
Hij moet het geweten hebben.
woensdag 18 juli 2018
Doorgaan
Is aankomende vrijdag zo maar het lesjaar waaraan Art nog begon, voorbij. Het leven gaat door, en dat begin ik nu duidelijker dan ooit te voelen. Het leven zonder - of op een andere manier met - Art.
De tweeling wordt groot en eigenwijs. Ze beginnen te praten, en Art komt vaak voorbij in hun praatjes. Ik zie bekende trekjes terug in hun, trekjes van Art.
Zijn grote broer wordt nu echt groot, met pubertrekjes en al. Hoe zouden ze nu met elkaar kunnen opschieten?
En dan gaan we deze zomer kamperen, met de Volkswagenbus waar Art zo dol op was. Hij zou ongelooflijk enthousiast zijn geweest. Ik kijk ernaar uit maar het maakt me ook verdrietig. Want het is mooi en gruwelijk tegelijk dat we genieten, dat we leuke dingen doen zonder Art. Het leven gaat door.
Als school in september weer begint, gaat ook daar het tijdperk zonder Art in. En bovendien is het dan al een jaar geleden dat Art overleed. Een jaar, het klinkt lang. Maar wat voelt het vers en in vlagen nog steeds als een boze droom.
En dan heb ik na al die jaren zorgen om en zorgen voor, opeens een baan te pakken. Na zevenenhalf jaar word ik weer een werkende mama. Ik kijk er erg naar uit maar het maakt me ook emotioneel. Het betekent dat ik écht vooruit ga. En dat wil ik ook.
We doen het goed, mijn gezin, mijn ouders en familie, de draad van ons leven oppakken.
Maar ik denk dat ik vrijdag toch even een traantje laat.
De tweeling wordt groot en eigenwijs. Ze beginnen te praten, en Art komt vaak voorbij in hun praatjes. Ik zie bekende trekjes terug in hun, trekjes van Art.
Zijn grote broer wordt nu echt groot, met pubertrekjes en al. Hoe zouden ze nu met elkaar kunnen opschieten?
En dan gaan we deze zomer kamperen, met de Volkswagenbus waar Art zo dol op was. Hij zou ongelooflijk enthousiast zijn geweest. Ik kijk ernaar uit maar het maakt me ook verdrietig. Want het is mooi en gruwelijk tegelijk dat we genieten, dat we leuke dingen doen zonder Art. Het leven gaat door.
Als school in september weer begint, gaat ook daar het tijdperk zonder Art in. En bovendien is het dan al een jaar geleden dat Art overleed. Een jaar, het klinkt lang. Maar wat voelt het vers en in vlagen nog steeds als een boze droom.
En dan heb ik na al die jaren zorgen om en zorgen voor, opeens een baan te pakken. Na zevenenhalf jaar word ik weer een werkende mama. Ik kijk er erg naar uit maar het maakt me ook emotioneel. Het betekent dat ik écht vooruit ga. En dat wil ik ook.
We doen het goed, mijn gezin, mijn ouders en familie, de draad van ons leven oppakken.
Maar ik denk dat ik vrijdag toch even een traantje laat.
zaterdag 30 juni 2018
De afgelopen maanden was het stil van mijn kant. Ik was met andere zaken bezig.
Op een bijzondere manier kwam ik in contact met een bijzondere man, Wil Groot van Stichting Willen & Doen. Hij was op zoek naar een redacteur voor zijn te verschijnen boek over tien jaar vrijwilligerswerk in en voor Zuid-Afrika. Aanvankelijk dacht ik: nee, dit project is te groot voor mij, ik moet klein beginnen. Áls ik al zou willen beginnen.
Maar ik kreeg er steeds meer zin in. Waarom zou ik dit niet kunnen? Ik zei ja tegen de enorme klus. De afgelopen anderhalve maand maakte ik veel uren, werkte ik ook ’s avonds en in het weekend, werden de personen uit het manuscript bekenden voor mij en droomde ik zelfs over Zuid-Afrika. Ik zag de losse teksten veranderen in één prachtig verhaal over tien jaar Stichting Willen & Doen.
Vandaag was het zo ver. De tekst kon naar de vormgever. Een emotioneel moment na alle inspanning. Ik moest ‘mijn’ kindje loslaten, doorschuiven naar de volgende persoon in de keten.
Deze middag voel ik me wiebelig, ook omdat het mijn eerste klus na jaren is. Na Art. Weer een stapje terug naar de normale wereld. Ik voel me wiebelig omdat ik merkte dat ik het nog kan. Dat ik merkte dat dit vak voor mij nog steeds het leukste ter wereld is. Dat ik het zelfs zó leuk vond om te doen, dat ik besloten heb om weer als freelance redacteur en tekstschrijver aan de slag te gaan.
Deze middag voel ik me wiebelig, ik weet me geen even raad met mijn onrust. Ik besluit een stuk te gaan fietsen. Onderweg heb ik stevige tegenwind. Doortrappen Mariëlle, zeg ik in gedachten tegen mijzelf, de tegenwind kun je hebben, als je maar blijft fietsen.
Mocht je geïnteresseerd zijn in het werk van Wil Groot en/of het te verschijnen boek, neem een kijkje op www.willenendoen.com
Op een bijzondere manier kwam ik in contact met een bijzondere man, Wil Groot van Stichting Willen & Doen. Hij was op zoek naar een redacteur voor zijn te verschijnen boek over tien jaar vrijwilligerswerk in en voor Zuid-Afrika. Aanvankelijk dacht ik: nee, dit project is te groot voor mij, ik moet klein beginnen. Áls ik al zou willen beginnen.
Maar ik kreeg er steeds meer zin in. Waarom zou ik dit niet kunnen? Ik zei ja tegen de enorme klus. De afgelopen anderhalve maand maakte ik veel uren, werkte ik ook ’s avonds en in het weekend, werden de personen uit het manuscript bekenden voor mij en droomde ik zelfs over Zuid-Afrika. Ik zag de losse teksten veranderen in één prachtig verhaal over tien jaar Stichting Willen & Doen.
Vandaag was het zo ver. De tekst kon naar de vormgever. Een emotioneel moment na alle inspanning. Ik moest ‘mijn’ kindje loslaten, doorschuiven naar de volgende persoon in de keten.
Deze middag voel ik me wiebelig, ook omdat het mijn eerste klus na jaren is. Na Art. Weer een stapje terug naar de normale wereld. Ik voel me wiebelig omdat ik merkte dat ik het nog kan. Dat ik merkte dat dit vak voor mij nog steeds het leukste ter wereld is. Dat ik het zelfs zó leuk vond om te doen, dat ik besloten heb om weer als freelance redacteur en tekstschrijver aan de slag te gaan.
Deze middag voel ik me wiebelig, ik weet me geen even raad met mijn onrust. Ik besluit een stuk te gaan fietsen. Onderweg heb ik stevige tegenwind. Doortrappen Mariëlle, zeg ik in gedachten tegen mijzelf, de tegenwind kun je hebben, als je maar blijft fietsen.
Mocht je geïnteresseerd zijn in het werk van Wil Groot en/of het te verschijnen boek, neem een kijkje op www.willenendoen.com
zondag 15 april 2018
Schier
Als ik aankom op het eiland, voel ik het niet. Het gloeien van mijn hart wanneer ik eerder hier voet aan wal zette.
Komt het door het slechte weer dit weekend, het feit dat ik hier nu zonder mijn gezin ben of omdat de vorige keer dat ik hier was, Art nog vrolijk rond rende en konijnen telde? In gedachten zie ik hem overal rond banjeren, het doet te veel pijn om hier te zijn.
Ik heb nergens zin in, wil niet wandelen, niet de natuur in.
De hond wil dat wel. Dus ik loop toch met haar het dorp uit, en daar zit een mereltje op de heg naast me. Een mannetje. Heel brutaal blijft hij zitten als ik langs hem loop. Art. Ik kijk op naar een huisje rechts van mij en zie de klopper op de deur. Een walvis. Art. Hij is hier echt.
’s Avonds bij het wandelingetje zie ik boven de huizen het licht van de vuurtoren. Drie keer aan en dan rust. Het eiland heeft toch iets magisch. Mijn hart gloeit weer even.
Abonneren op:
Posts (Atom)